Zasadzka na internetowych bumelantów, czyli szef podgląda, co pracownik robi w sieci

Jak wynika z badania „Internet w pracy", przeprowadzonego przez firmę Gemius, 10 proc. ogólnej liczby pracowników polskich firm trwoni czas w pracy na internetowe rozrywki. I rzadko kiedy wystarcza im na to 1,5 h godziny dziennie.

Czy inwigilowanie pracowników jest dobrą metodą, aby temu zaradzić? Wprowadzenie takiego rozwiązania jest mocno ryzykowne, jeśli zależy nam na zachowaniu zdrowych relacji w firmie.

– Nawet ci pracownicy, którzy nie mają sobie nic do zarzucenia i nie muszą się takiej kontroli obawiać, mogą się poczuć urażeni, kiedy pracodawca postanowi wprowadzić monitoring ich pracy na komputerze. Jest to dla nich oznaka braku zaufania. Poza tym praca coraz mocniej ingeruje w życie prywatne, a pracownicy coraz bardziej narzekają na to, że czują się jak więźniowie – mówi Izabela Kielczyk, psycholog biznesu i coach wyższej kadry menedżerskiej.

Doradza jednak, żeby przed podjęciem decyzji o wprowadzeniu takiej kontroli porozmawiać z pracownikami. Jeśli faktycznie istnieje problem z wydajnością pracy, taka rozmowa może pomóc wspólnie znaleźć wyjście z sytuacji. Gdy szef zdecyduje się, że będzie obserwował pracę swoich ludzi, musi ich o tym wcześniej poinformować i wyjaśnić przyczyny swojej decyzji. Nikt nie lubi być stawiany przed faktem dokonanym.

– Wydaje mi się, że taka kontrola powinna być ostatecznym rozwiązaniem, wprowadzonym wtedy, kiedy problem w firmie jest naprawdę poważny, urasta do patologii. W przeciwnym wypadku pracownicy czują się jak dzieci, do których nie ma się zaufania i które trzeba pilnować. A co wtedy robią dzieci? Buntują się – podkreśla Izabela Kielczyk.

Jej zdaniem szefowie powinni pogodzić się również z myślą, że nikt nie jest w stanie nieprzerwanie i wydajnie pracować przez okrągłe osiem godzin.

 – Każdy potrzebuje chwili wytchnienia. Jedni wychodzą na papierosa, inni zamieniają kilka słów z kolegą z pracy, idą na kawę, a jeszcze inni buszują w sieci – dodaje.

Zdaniem Dagmary Dłużniewskiej pracowników najczęściej inwigilują firmy, które nie radzą sobie z zarządzaniem ludźmi, czyli mają kiepskich menedżerów, niepotrafiących motywować ludzi do pracy. Dlatego muszą się uciekać do restrykcyjnych sposobów.

– Dla prawdziwego menedżera to, co pracownik robi w tzw. międzyczasie, czy siedzi na Facebooku, czy dzwoni do rodziny jest sprawą drugorzędną, bo jego ludzie i tak są efektywni. On po prostu wie, jak nimi zarządzać. Nie musi ich obserwować, żeby nad nimi panować – twierdzi Dłużniewska.

– Sama kiedyś dostawałam co miesiąc na biurko zestawienie stron internetowych, które oglądali moi pracownicy. Dla mnie to było krępujące i nie widziałam powodu, żeby ich monitorować – dodaje.

Podkreśla również, że w Polsce firmy wciąż są zarządzane feudalnie i nie brakuje w nich menedżerów psychopatycznych, dla których liczą się tylko cele ekonomiczne, a do ich osiągnięcia dążą bezrefleksyjnie, nie zważając na relacje międzyludzkie. – Tymczasem z ludźmi trzeba rozmawiać, szanować ich zdanie, potrzeby. I to naprawdę się zwraca – podsumowuje Dłużniewska.