PODZIEL SIĘ
Autor: Jolanta Miśków
7 kwi 2016 13:56
Wbrew pozorom, w Polsce wciąż jest wiele osób, które sceptycznie odnoszą się do coachingu i mentoringu. Jak by pan przekonał nieprzekonanych do tej formy rozwoju osobistego?
Rafał Żak, trener, coach i mówca: – To może dziwić, ale ja również do tych sceptyków należę. Trudno zrobić ze mnie bezkrytycznego orędownika rozwoju osobistego, ponieważ dostrzegam w nim wiele patologii, wypaczeń, momentów, w których coaching czy mentoring przestają być rozwojem, a zaczynają być sprzedażą usług, modą. Nie jestem osobą, która zachłysnęła się rozwojem osobistym i uważa, że jest on potrzebny wszystkim ludziom na świecie.
A w czym ta patologia rozwoju osobistego się według pana przejawia?
– Na przykład w tym, że powstają takie twory jak coaching sprzątania czy płodności. Kiedy czytam o takich wynalazkach, to mam wrażenie, że coś tu nie gra, że coś się wykoleiło. Kiedy zaczynałem swoją pracę w 2003 roku, byłem nazywany trenerem, teraz najczęściej jestem nazywany coachem czy coacherem. Zresztą, dzisiaj najsłynniejszymi coachami w kraju są nazywane osoby, które słyną głównie z masowych wystąpień publicznych, a nie pracy indywidualnej. Nastąpiło jakieś totalne pomieszanie pojęć.
To wszystko ma też w sobie dużo z show – mam na myśli wystąpienia, na które ciągną tysiące ludzi...
– I to może być w pewien sposób mylące dla kogoś, kto uczestniczy w tego typu spędach, a nie wie, „z czym to się je”. Te wydarzenia promowane są hasłami: „Stwórz własną wersję siebie” albo jeszcze gorzej – obietnicami odmiany twojego losu. I jeśli ktoś idzie na takie wydarzenie z założeniem, że ono zmieni jego życie, to trzeba mu uświadomić, że jest niewielka szansa, że tak się stanie. Jeśli ktoś idzie na konferencję dotyczącą jazdy na rowerze i przez cały dzień słucha o tym, jak jeździć na rowerze, to nigdy nie uwierzy, że dzięki temu rozwija swoje umiejętności. A kiedy ta sama osoba uczestniczy w konferencji na temat bycia idealnym sprzedawcą, to jest w stanie uwierzyć, że jak słucha o byciu dobrym sprzedawcą, to takim się staje. Owszem, uczestnik może się dowiedzieć czegoś na ten temat i może go to zainspirować do zmian w życiu, ale na pewno nie pomoże mu rozwinąć realnych umiejętności.
CZYTAJ DALEJ »
Można jednak mówić o pewnej modzie na „rozwój osobisty”. Skąd ona się wzięła?
– Zygmunt Bauman pisał o tym w „Ponowoczesności jako źródle cierpień”. Żyjemy w czasach, w których niewiele osób ma pewność zatrudnienia. I teraz – jeśli nie jestem pewny swojego położenia na rynku pracy, przyszłości zawodowej, to każde działanie rozwojowe daje mi dodatkową iluzję, że robię coś w kierunku, aby być lepszym. To z kolei daje mi poczucie bezpieczeństwa, że nawet gdyby coś się stało, to sobie poradzę. Swoje dołożyły też media społecznościowe – niezastąpione w promocji rozwoju osobistego. Kiedyś, gdybym powiesił sobie nad biurkiem jakiś plakat motywacyjny, to widziałbym go ja i ewentualnie osoby, które mnie w domu odwiedziły. Dziś, jak powieszę sobie coś na facebookowym „wallu”, może to zobaczyć każdy. Ludzie "lajkują", udostępniają. Zaczynamy odnosić wrażenie, że każdy dba o swój rozwój osobisty, więc ja nie mogę zostać w tyle. I spirala się nakręca.
Materiał chroniony prawem autorskim - zasady przedruków określa regulamin.
Podobał się artykuł? Podziel się!
MENU
KONFERENCJE ZARZĄDZANIE EDUKACJA REKRUTACJA PRACA TYMCZASOWA PR WEWNĘTRZNY CSR BPO ZWIĄZKI ZAWODOWE PRAWO PRACY WYWIADY PRZEMYSŁ RYNEK ZDROWIA FMCG KADRY W ADMINISTRACJI RESTRUKTURYZACJA EMPLOYER BRANDING START-UPY15 listopada 2017
Puls HR
– Żyjemy w czasach, w których niewiele osób ma pewność zatrudnienia. I teraz – jeśli nie jestem pewny swojego położenia na rynku pracy, przyszłości zawodowej, to każde działanie rozwojowe daje mi dodatkową iluzję, że robię coś w kierunku, aby być lepszym – uważa Rafał Żak, trener, coach i mówca. (fot. youtube) 
