Jak położna pokochała węgiel. "Nie żałuję studiowania"

Skąd pomysł na biżuterię? Jak to zazwyczaj w życiu bywa, z potrzeby.

- To nie jest kolejna historia, że już jako mała dziewczynka nawlekałam koraliki na nitkę… Pasja do biżuterii przyszła z czasem, kiedy chciałam kupić pewien element, nie mogłam go znaleźć na rynku i cóż, zrobiłam go sama. A potem już poszło dalej, temat się rozwijał. Moja ciekawość świata, otwartość na nowe pomysły, przede wszystkim chęć nauki i rozwoju sprawiły, że rosła też moja pasja i miłość do biżuterii. To było jak miłość od pierwszego wejrzenia - wyjaśnia.

Miłość od pierwszego wejrzenia do... węgla. To, co bowiem wyróżnia biżuterię tworzoną przez Kasię, to "główny surowiec". Trudny, wymagający cierpliwości ale ostatecznie niezwykle wdzięczny.

- Węgiel jest wspaniałym materiałem, z którym związane jest wiele historii rodzinnych, prezentów, pamiątek, sentymentów. To jest jedna z głównych ról biżuterii: działać z naszymi uczuciami, z emocjami, wspierać te najpiękniejsze chwile. Z czasem ten koncept został w kolejnych latach powielony przez inne podmioty, czyli jest społeczny dowód słuszności, zadziałało - dodaje.

fot. I Coal You.

Zanim jednak "związała się z węglem", wybrała zupełnie inną drogę. Skończyła Śląski Uniwersytet Medyczny i z wykształcenia jest magistrem położnictwa.

- Dwanaście lat temu studiowanie polegało na wyborze “zawodu” już w liceum. Określałam już wtedy plan na swoje życie, plan na karierę, na to, co ja naprawdę chcę robić w życiu. Praca w ochronie zdrowia zawsze jest i była istotna dla społeczeństwa, a dodatkowo sprawczość działań i namacalny widok efektów twojej pracy działa motywująco. Lubiłam i lubię biologię, rozwój człowieka i przede wszystkim lubię się uczyć. Wybrałam kierunek medyczny, do tego dołożyłam kilka decyzji prywatnych i wylądowałam na Uniwersytecie Medycznym w Katowicach, gdzie skończyłam studia położnicze z dyplomem magistra - wyjaśnia. 

Decyzja o niepodjęciu pracy w wyuczonym zawodzie przyszła po kilku latach. - Zobaczyłam, że praca z pasją jest dla mnie motywująca i rozwijająca - wyjaśnia.

Tu pomógł zeszyt, a właściwie stworzone scenariusze  na kolejne lata życia.

- W zeszycie opisałam siebie w wieku 30, 40 i 50 lat. Co ja chcę zrobić, co będę mogła zrobić w wyuczonym zawodzie, czego mogę nie zdążyć zrobić i czego z pewnością nie zrobię. Napisałam scenariusz na te same lata życia w przypadku podjęcia pracy z pasją, z biżuterią. To o wiele trudniejsza ścieżka, bo branża jubilerska w Polsce jest nadal hermetyczna i zamknięta. Ja dzisiaj wiem, że ryzyko, które podjęłam kilka lat temu, kosztowało mnie sporo pracy. Żadnego dnia nie żałuję, cieszę się, że mogę pracować w branży, która mnie pasjonuje i nakręca do działania - tłumaczy Kasia.

Zeszyt ma do dziś, wykreśla z niego, to co udało się zrobić, uzupełnia o kolejne plany. 

- To naprawdę działa. Żal mi tego, że moje studia były wymagające i nie miałam tak dużo czasu na imprezowanie, a dzisiaj głowa boli znacznie szybciej. Nie żałuję studiowania, mam potężną wiedzę o człowieku, o zdrowiu i nie raz było mi to bardzo pomocne. Cieszę się, że mogłam studiować, że mam dyplom magistra z tak trudnego kierunku i że mogłam podjąć decyzje w życiu zgodnie ze sobą - dodaje.

Co dalej?

Z węglem Kasia się nie rozstaje.

- W mojej biżuteryjnej pracy chcę się ograniczać tylko do węgla kamiennego. Zobaczyłam, że współczesna biżuteria ma potężne fundamenty w przeszłości i zrozumienie historii biżuterii pomoże też poznać lepiej cały błyszczący świat. Połączenie wiedzy o kamieniach szlachetnych, metalach, wzornictwie, najważniejszych przedstawicielach sztuki - to wszystko składa się na szeroko rozumiane i pojemne pojęcie, jakim jest jubilerstwo – wyjaśnia.

Na rynku pojawiła się niedawno książka jej autorstwa „Opowiem i o biżuterii – vintage”. To pierwszy z serii pięciu tytułów zamkniętych pod hasłem “Opowiem Ci o biżuterii”.

- Napisałam tę książkę dla konsumenta, który chce być kolekcjonerem, albo chce zacząć przygodę z biżuterią antykwaryczną i vintage. Rozpoznanie stylu, kraju pochodzenia, rodzaju materiałów użytych do wytworzenia biżuterii - tej wiedzy jest naprawdę dużo. Mnogość tematów może przytłoczyć, stąd moja praca i napisanie prostego współczesnego przewodnika o biżuterii antykwarycznej i vintage – tłumaczy.

Sama planuje pogłębiać wiedzę z zakresu gemmologii (nauka o kamieniach szlachetnych i ozdobnych stosowanych w jubilerstwie i zdobnictwie), skończyć studia i niezbędne kursy.

- Chcę być jeszcze lepszą niezależną konsultantką biżuterii. Nowy temat na polskim rynku pracy, ale nie brakuje możliwości do prezentacji swoich działań. Chcę wydać kolejną książkę z serii “Opowiem Ci o biżuterii” pod koniec tego roku. Będę rozwijać I Coal You. zgodnie z zasadami zrównoważonego rozwoju, świadomości ekologicznej i społecznej. Moja firma 92 ideas, gdzie pomysły zamieniamy w diamenty, wejdzie w kolejny rozdział rozwoju i działań. Cały czas chcę się uczyć, rozwijać w biżuterii i jubilerstwie. To piękny i błyszczący temat – wyjaśnia.

Zaryzykuj i wygraj 

Z przeprowadzonych kilka lat temu przez Instytut Gallupa badań wynika, że na świecie tylko 13 proc. pracowników jest aktywnych i zmotywowanych w swojej pracy. W Polsce jest trochę lepiej. Właściwie odrobinę lepiej. Zmotywowanych i aktywnych jest 17 proc. pracowników. 

Reszta jest albo "niezaangażowana" lub "aktywnie niezaangażowana".  Ci pierwsi pracują "na pół gwizdka" i wyznają zasadę prokrastynacji. Ci drudzy dla pracodawców są dość dużym problemem: działają na szkodę pracodawcy, demotywują innych, zabierają czas przełożonym i kolegom, są kontrproduktywni, obniżają jakość produktów, a nawet przejawiają wrogość w stosunku do swoich organizacji i przełożonych. I tych drugich zgodnie z badaniami jest dwukrotnie więcej.

Oczywiście to od nas zależy, czy praca, którą wykonujemy jest dla nas karą, czy jest przyjemna. I zgodnie z hasłem "nie jesteś drzewem, możesz się przesadzić" każdy znudzony swoją pracą może albo ją zmienić, albo zaryzykować i postawić na siebie i realizację swoich pasji.

Strach przed otwarciem nowego rozdziału warto pokonać. Choć i w tym przypadku jest kilka "ale".

- Wszystko zależy od tego, co chcesz i na co możesz sobie pozwolić. Poduszka finansowa w dzisiejszych czasach jest koniecznością. Druga sprawa - określenie tego, co chcesz robić. Nie jest niczym niewłaściwym ani złym, jeśli zaczniesz studia po kilkunastu latach od opuszczenia liceum. Warto też sprawdzić swoje słabe strony. Mnie w tym pomogły testy psychologiczne i wiele pracy nad swoim charakterem i samą sobą. Bycie krytycznym wobec siebie, swoich pomysłów. Pomaga kartka papieru i wypisanie za i przeciw - podkreśla Kasia.

Co jeszcze?

- Na koniec najważniejsze - nie licz na wsparcie rodziny, z zasady sabotują nasze pomysły, bo znają często jeden utarty schemat życia. Wsparcie znajdziesz w pasjonatach tematu, który chcesz podjąć, w mentorach i osobach, których czyny (nie tylko słowa) pokazują, że to co robią, ma sens. Zmiana musi się wydarzyć w naszej głowie, zawsze jeśli chcesz coś osiągnąć, musisz coś oddać, coś stracić. Czasem oddajesz swój czas, wakacje, gdzie siedziałabyś z drinkiem w ręce, a nie w książkach, czy moment, kiedy nie widzisz, jak rosną dzieci. Oddajesz coś, by dotrzeć tam, gdzie sobie wyznaczyłaś cel - podsumowuje.

Interesują Cię biura, biurowce, powierzchnie coworkingowe i biura serwisowane? Zobacz oferty na PropertyStock.pl